დიდხანს ვფიქრობდი, ახლა რა მომეყოლა თქვენთვის, ვისი სიყვარულის შესახებ მომეთხრო, ვისი დარდი, თუ სიხარული გამეზიარებინა, მაგრამ მრავალთაგან ერთის გამორჩევა ძალიან გამიჭირდა, რის გამოც ეს საქმე ცოტა ხნით გვერდით გადავდე და ჩემს საყვარელ პოეზიას მივაშურე განსატვირთად..
ყველაზე მეტად ქართული პოეზიის მეფის ერთ-ერთი მარგალიტი- „მესაფლავე“ მამშვიდებს!
უცნაურია არა?!
პირველად ეს ლექსი დედამ წამიკითხა.. მახსოვს, პატარა ვიყავი და ძალიან გავბრაზდი იმ ქალსა და ვაჟზე, მიწას მიბარებული სატრფოები, რომ მიივიწყეს და სიყვარულის მორევში ერთად გადაწყვიტეს ცურვა.. ვიფიქრე – „ეს როგორი სიყვარულია, განა სიკვდილს შეუძლია ადამიანი გადაგაყვაროსთქო?!“ ამ აზრს ახლაც ვეთანხმები და ვფიქრობ, რომ სიკვდილი გრძნობას არ აქრობს, მაგრამ აქ დარჩენილთ სრული უფლება აქვთ, რომ კიდევ სცადონ ბედნიერების მოპოვება!
აღარ მოგაწყენთ თავს ამ თემის განხილვით, არ მინდა ვინმე დავამძიმო, ამიტომ პირდაპირ ჩემთვის ერთ-ერთ ყველაზე ლამაზ ლექსზე გადავალ, რომელიც ნათლად გამოხატავს, თუ როგორი ლამაზია სიყვარული პოეტის ენით..
იოსებ ნონეშვილის ლექსი „შენ საქართველოს დედოფლობა დაგშვენდებოდა” გახსოვთ?! თურმე ერთი თბილისელი ქალბატონი ყოფილა ამ ლექსის შთაგონების წყარო, რომელიც მიუხედავად პოეტის ასეთი სიტყვებისა და სიყვარულისა, მის მიმართ იგივეს არ გრძნობდა.. ასეც ხდება… პოეტებს უყვართ, ათასგვარ ლექსსა და სატრფიალო სიტყვას უძღვნიან და მათი მიჯნურების გული მაინც სხვას ეკუთვნით…
ამ ლექსით პოეტი ქალში არა მხოლოდ გამოუსადეგარ სილამაზეს, არამედ ძალას გვიხატავს, რომელიც იმდენად დიადი იყო, რომ „უდაბნოში წალკოტის გაშენებასაც“ კი შეძლებდა..
„შენს ერთ სიტყვაზე ქალაქები აშენდებოდა
და დაიწყებდა უდაბნოში შრიალს წალკოტი.
ერთი შეხედვით ვაჟკაცების გულებს დაჰკოდდი
და მზის თინათინს დაჩრდილავდი თვალთა ციალით.”
იმდენად ლამაზი იყო მისთვის მიჯნური, იმდენად დიადი, რომ ეგონა, მისი მზერაც კი საკმარისი იქნებოდა კაცისა და ბუნების დასამორჩილებლად..
როგორ დიდებულად აამღერებს ხოლმე ადამიანს სიყვარულის ენა, არა?!
როდესაც შეყვარებული კაცის მოთქმას, ანდაც საქებარ სიტყვას ისმენ, თითქოს მთელი ცხოვრება სმენა დახშული გქონდა და კაცთა ბგერა პირველად მაშინ სწვდა შენს ყურს, რადგან სიტყვა, რომელიც შეყვარებული ადამიანის გულიდან მოდის, მანამდე არსად გაგონილა, არ თქმულა!
შეყვარებული კაცი, მიჯნურს ეუბნება: “შენ რუსთაველის სიყვარული დაგშვენდებოდა…” რითიც ხაზს უსვამს, სატრფოს იმ სიდიადესა და ბრწყინვალებას, რომლის გადმოცემის ძალა ქართული სიტყვის მამას, შოთა რუსთაველს თუ შესწევდა.. მისთვის სატრფო თინათინისა და ნესტან-დარეჯანის სწორია, მათ მსგავსად ჩრდილავს მზეს თავისი მშვენებით..
“ბევრი თაობა გაივლიდა ჟამთა შარაგზას,
შენ კი ლექსებში იცოცხლებდი, კარგო, მარადჟამს…”
ოდესმე გიფიქრიათ, რა ბედნიერ ვარსკვლავზე არიან დაბადებულნი ადამიანები, რომელთაც მწერლებისა და პოეტების სიყვარული ხვდათ წილად.. გიფიქრიათ, როგორ გაუმართლათ?!
ჩვენ წავალთ! წლები გავა და ყველას გადავავიწყდებით, მაგრამ იმ მიჯნურთა ხატებას ფურცლები საუკუნეების განმავლობაში შემოინახავენ..
ჩვენ წავალთ, ისინი კი საუკუნოდ დარჩებიან ისტორიას!
„შენ საქართველოს დედოფლობა დაგშვენდებოდა…”
ოხ, რა ლამაზად აამღერებს ხოლმე კაცის ენას სიყვარული!
მედი გუმბერიძე 🌸
