მე და ჩემს დას, დედა ბავშვობიდანვე გვასწავლიდა, რომ დედმამიშვილზე ახლო და ძვირფასი ქვეყნად არავინაა.. ასეცაა, არ მეთანხმებით?! ცხოვრების დიდი ნაწილი, იქამდე სანამ ჩემი დები გამოანათებდნენ – მარტომ განვლიე და მერწმუნეთ, არაფერია იმაზე დიდი ბედნიერება და საგანძური, ვიდრე ადამიანი, რომელიც მხოლოდ სისხლითა და ხორცით კი არა, სულიერადაც შენია! ჩვენ ასე გავიზარდეთ, ასე გვასწავლეს, მაგრამ…..
ვერ დაგპირდებით, რომ მხოლოდ საკუთარი შვილების სწორად აღზრდა მოგცემთ იმის გარანტიას, რომ ისინი ყოველთვის ერთმანეთის გვერდით იქნებიან – ჭირსა თუ ლხინში, და რომ ვერაფერი შეძლებს მათ დაშორებას, რადგან ცხოვრება წინ ძალიან ბევრ უკუღმართ სიურპრიზს გვიმზადებს ხოლმე…
რა თქმა უნდა, დედმამიშვილების „დაშორების“ მიზეზი ბევრი რამ შეიძლება გახდეს და მხოლოდ იმიტომ, რომ ვფიქრობ – „ჩემმა დებმა რაც არ უნდა ჩაიდინონ, როგორც არ უნდა მატკინონ გული, როდესაც დავჭირდები მაინც მათ გვერდით ვიქნები“, არ მაძლევს იმის უფლებას, გითხრათ – „დედმამიშვილის დანაშაული/წყენა არაფრად ჩათვალოთ და დაივიწყეთთქო“, რადგან ეს ინდივიდუალურია..
სწორედ ამიტომ, მოდი ისეთ შემთხვევაზე გიამბობთ, სადაც მე და თქვენ ვერაფერს გავხდებით და თამაშს „უცხო ძალა“ წარმართავს..
გაიხსენეთ, რამდენი ოჯახი შეგხვედრიათ, სადაც დები, ძმები ან და-ძმა მას შემდეგ ჩამოშორდნენ ერთმანეთს, რაც ერთ-ერთმა (ან ორივემ) ოჯახი შექმნა?!
გიფიქრიათ, რატომ ხდება ასე?!
სამწუხაროდ, თანამედროვე საზოგადოებაში გახშირდა მეუღლის ნათესავებისა და ოჯახის ლანძღვის ტენდენცია.. თითქოს ყოველივე ამან ერთგვარი „პოპულარობა მოიპოვა“ და სადმე, მაგალითად მეგობრების წრეში თუ იტყვი, რომ მეუღლის ოჯახი გიყვარს, ან „მათი არსებობა პრობლემას არ გიქმნის “დიდია იმის ალბათობა, რომ ირონიული პასუხი მიიღო, ან მატყუარად მიგიჩნიონ…
იმის მიუხედავად, რასაც ახლა მე თქვენ გაგიზიარებთ, სრულად გააზრებული მაქვს და ვიცი, რომ ხშირია ისეთი ოჯახებიც,სადაც მეუღლის ნათესავები ნამდვილად საშინელი ხასიათისანი არიან და ახლად შემოსულ წევრს დიდი წნეხის ქვეშ ახვედრებენ, ამიტომ მსგავს შემთხვევებს დღეს ჩვენ არ შევეხებით!
სად გავჩერდით?!
ვფიქრობ, ყოველივე ზემოთ ხსენებულის მიზეზი მათივე ოჯახებია! არა ის ოჯახი, სადაც შევიდნენ, როგორც უცხო სხეული და ნელ-ნელა დაშლა, დანაწევრება განიზრახეს, არამედ ის, საიდანაც წამოვიდნენ..
ადამიანის პიროვნების ჩამოყალიბებაში ოჯახს ერთ-ერთი უმნიშვნელოვანესი როლი აქვს..
ხომ გაგიგიათ, “ბავშვი ოჯახის სარკეა“-ო რომ ამბობენ?! უმეტეს შემთხვევაში ასეცაა!
მოდი, ყველაზე მარტივი მაგალითით აგიხსნით.. სადმე ისწავლეთ, რომ ადამიანებს უნდა მიესალმოთ ან უფროსს პატივი სცეთ?! სკოლაში ისწავლეთ, თუ როგორ უნდა მოიქცეთ სტუმრად ყოფნისას, ან მაშინ, როდესაც თქვენთან მოდიან სტუმრები? რომელი სახელმძღვანელო ასწავლის ამას?!
პირადად მე, ბებიებმა მასწავლეს „სტუმარ-მასპინძლობის“ წესები, ბაბუა მიყვებოდა, რომ ოჯახის ფესვები ხესავით ძლიერი და მტკიცეა… მამაჩემი დღემდე მასწავლის, რომ ზრდილობა და ადამიანობა ძალიან მნიშვნელოვანია, ხოლო დედაჩემმა მაჩვენა, რომ არაფერია იმაზე სასიამოვნო, ვიდრე საყვარელი ადამიანების გაბრწყინებული თვალები..
გგონიათ, მათ არ შევხვედრივარ, ვიზეც დღეს თქვენთან ვჩივი?!
მსგავსი „ადამიანების“ გაცნობის პატივიც მქონია-სამწუხაროდ..
რას ვურჩევდი?!
როდესაც ახალ ოჯახში შედიხართ,როდესაც ადამიანები, რომლებიც გუშინ თქვენთვის სრულებით უცხონი იყვნენ დღეს „ნაცნობები“ ხდებიან, თქვენ კი უცხო სხეულივით ცდილობთ მათ მოშორებას, თქვენი მეუღლის „გამოტაცებას“, ამით რის მიღწევას ცდილობთ?!
ფიქრობთ, რომ საყვარელ ადამიანს მარწუხებში თუ მოიქცევთ მატერიალური ან მორალური „მიზეზების“ გამო, ასე მოიპოვებთ ბედნიერებას?!
ფიქრობთ, დედას, მამას, დას ან ძმას თუ დააშორებთ ეს მას გააბედნიერებს?!
ძალიან ცდებით!
ადამიანი, რომელიც ოჯახს უარყოფს-ბედნიერებას ბოლომდე ვერასდროს შეიგრძნობს!!
დაფიქრდით, განა რად გვინდა ბედნიერება, რომელსაც ვერავის გავუზიარებთ?!
განა რად გვინდა წარმატება, თუ იმ მეუღლის მეტი არავინ გვეყოლება გვერდით, რომელმაც ოჯახს მოგვწყვიტა?!
ხშირად, მსგავსი ადამიანები თავს იმით იმართლებენ, რომ ახლა მე ვარ მისი ოჯახი და სხვა აღარ სჭირდებაო, მაგრამ შეჩერდი….
განა, ეს ორი ერთმანეთს ხელს უშლის?!
განა, დიდი სახლი პატარ-პატარა აგურებით არ შენდება?!
შენ ხომ გიყვარს შენი მშობლები, შენი და-ძმა?! ხომ ბედნიერი ხარ, რომ ისინი გვერდით გყავს?! მაშინ, შენს მეორე ნახევარს რატომ აყენებ ასეთ მდგომარეობაში?! ნუ გადააქცევ სიყვარულს ტვირთად!
დაფიქრდი!
გამოსწორებისთვის დრო ყოველთვის…….სწორია!
მედი გუმბერიძე 🌸
