ავტორი: მედი გუმბერიძე
„არ ვიცი ვინ იყავი, რატომ ან რისთვის მოხვედი ჩემს ცხოვრებაში, მაგრამ ის ზუსტად ვიცი, რომ მე შენმა არსებობამ მაქცია იმ ადამიანად, ვინც დღეს ვარ…!“
არასდროს ასოცირდებოდი სიყვარულთან..
დამეფიცება, არასდროს მყვარებიხარ, მაგრამ ის, რასაც შენს მიმართ ვგრძნობდი, სიყვარულზე ბევრად ღრმა, ძლიერი და უცნაური იყო..
განა, დამიმალავს, რომ სხვა მიყვარდა?! ყველაზე კარგად შენ მიცნობდი ამ მხრივ..
იცოდი ჩემი ბნელი, თუ ნათელი მხარეები, ჩემი „სიგიჟე“ და ის ფიქრებიც კი, საკუთარ თავთანაც რომ არ ვამხელდი ხოლმე…
არც მეგობრობა გვქონია, არც მიჯნურობის ალი გვწვავდა, მაგრამ… შენ ჩემი ყველაზე მყუდრო ნავსაყუდელი იყავი.. ჩემი ადამიანი!
ბედნიერი ვიყავი შენს გვერდით..
მშვიდად ვიყავი, როცა შენ გამოჩნდებოდი ჩემს სიახლოვეს..
შენ კი…
მიცინოდი – მხოლოდ მე!
ოცნებებს მანდობდი – მხოლოდ მე!
მაგრამ, ჩვენ ერთმანეთი არასდროს გვყვარებია!
ყველაზე ღრმად გიცნობდი..
ის ოცნებებიც კი ვიცოდი, წარმოუდგენელი რომ გეჩვენებოდა და ბავშურად ძილის წინ ნატრობდი ხოლმე, მაგრამ…
სიყვარულს მაინც უცხოს, სრულად უცნობს ვეფიცებოდი..
შენ რომ იყავი…
ჩემს ცხოვრებაში შენ რომ იყავი, მზე თურმე სწორედ მაშინ ანათებდა, მე კი იმ ერთი ვარსკვლავის ძებნით დაღლილი ვერ ვამჩნევდი, ან არ ვიმჩნევდი..
არ გიყვარდი!
აი, ასე, რაღაც უცნაური გრძნობა გვაკავშირებდა ჩვენ ორს..
მე – სხვაზე შეყვარებული..
შენ კი – უბრალოდ შენ…
არა-სიყვარული!
არა-მეგობრობა!
მაშინ, ვინ ვიყავით ერთმანეთისთის?!
საინტერესოა, არა?! ცხოვრების განმავლობაში რამდენ ადამიანს ვხვდებით, რამდენი ოდესღაც უცხო, ნელ-ნელა ახლობელი ხდება, ირგებს სხვადასხვა სტატუსს.. ხდებიან მეუღლეები, მეგობრები, შეყვარებულები.. შემდეგ ამოვირჩევთ ერთ-ერთს და ვამბობთ, რომ ის ჩვენი ადამიანია, მაგრამ შენ არცერთი არ ყოფილხარ ჩემთვის..
ასეც ხდება, ხანდახან ჩვენს ცხოვრებაში უცნაურად, უეცრად ჩნდებიან ადამიანები, რომლებიც საჭირო დროს, საჭირო დახმარებას გაგვიწევენ და შემდეგ ისევე უკვალოდ, იდუმალად ქრებიან, როგორც მოვიდნენ..
შენ ჩემი ადამიანი იყავი!
ჩემი ის ნაწილი, რომელიც გულში ყველაზე ღრმა, სათუთ ადგილას იყო გადამალული.. შენ ის ვარსკვლავი იყავი, უკუნით ღამეში გზას რომ უნათებს კვალარეულ მგზავრს..
შენ – შემოჩვევა იყავი..
სიყვარულზე ტკბილი, მეგობრობაზე ფაქიზი…
სწორედ ამიტომ, არასდროს გავბრაზებულვარ შენზე.. არასდროს მიძებნია პასუხები, რომლებიც, შესაძლოა, არც არსებობდა.. არც ის მიგრძვნია, რომ რაღაც დავკარგე — იმიტომ, რომ შენ არ იყავი ის, ვინც “ჩემი უნდა ყოფილიყო”..
ხომ იცი, არსებობენ ადამიანები, რომლებიც არ გვიყვარდება, მაგრამ მაინც რჩებიან ჩვენს ცხოვრებაში.. უეცრად ჩნდებიან, გვეხებიან სულის ყველაზე ფაქიზ წერტილში, მერე კი ზღვაში ჩაძირული მზის სხივივით იკარგებიან.. მაგრამ მათი არსებობა არ ქრება — ისინი ჩვენს მეხსიერებაში, სიტყვებში, ღიმილში რჩებიან..
შენ აღარ ხარ, მაგრამ მე ვიცი — შენს გარეშე მე დღეს სხვა ვიქნებოდი.. შენც სხვა იქნებოდი, რომ არა მე..
და იქნებ, სწორედ ამიტომ… არაფერს ვნანობ.. იქნებ, ასე უნდა ყოფილიყო — რადგან გვესწავლა, რომ სიყვარულზე, მეგობრობაზე და ყოველგვარ განსაზღვრებაზე მაღლა არსებობს რაღაც, უფრო ღრმა..
შესაძლოა, აღარასდროს შევხვდეთ…
ან იქნებ, ისევ… სადღაც, ოდესმე, ისე, როგორც მაშინ..
მაგრამ ახლა, ამ ცხოვრებაში…
შენ ჩემი ადამიანი იყავი… ოდესღაც!
სიყვარულით,
მედი🌸
