ავტორი: მედი გუმბერიძე
რომ დავიბადე, ბებიას უთქვამს ობოლ მარგალიტს ჰგავსო…
ქვეყნად ჩემს მოვლინებას არც თოფის გრიალი მოჰყოლია და არც მშობლებისა, თუ ნათესავების აღტაცებული შეძახილები.. პირიქით, რამდენიმემ თითქმის მიუსამძიმრა კიდეც დედაჩემს პირველი შვილი – ქალი..
კიდევ კარგი მეორე მაინც დაიბადა ბიჭი, თორემ საგვარეულო რისხვა, არც მე ამცდებოდა და არც საბრალო დედას..
მთელი ცხოვრება ვცდილობდი, როგორმე ჩემი თავი, არა მხოლოდ სილამაზის წყაროდ, არამედ სრულფასოვან პიროვნებად წარმომეჩინა.. ვსწავლობდი, ვცდილობდი წარჩინებული მოსწავლე ვყოფილიყავი, რადგან მომავალში, იმ ქალების უფლებები დამეცვა, რომელთაც სამყარომ ზურგი აქცია.. რეალურად კი, ჩემი ოჯახი ამას ვერ ხედავდა…
ქორწილი იყო, თუ დაბადების დღე, ყველგან ჩემით ამაყობდნენ.. შეხედეთ, როგორი ლამაზი, სპეტაკია ჩვენი გოგოო.. ცდილობდნენ ასე მიექციათ იმ ქალების ყურადღება, რომელთაც სახლში დასაოჯახებელი ვაჟები ეგულებოდათ..
სიყვარულის პირველად ჩვიდმეტი წლის ასაკში ვიწამე.. ჩემს მახლობლად ცხოვრობდა.. ლამაზი, თავაზიანი, იმ ბიჭებისგან აბსოლუტურად განსხვავებული, რომელთა ქმრობასაც მიპირებდნენ, მაგრამ… შეუძლებელი იყო! ოჯახს სიყვარულის გამო ზურგს ვერ ვაქცევდი, ისინი კი, ჩემს არჩევანს არავითარ შემთხვევაში არ დაუჭერდნენ მხარს..
ვლოცულობდი, ისე მაინც წავიდეს ჩემი ცხოვრება, რომ სწავლის დასრულება მოვასწრო იქამდე, ვიდრე გამათხოვებენთქო, მაგრამ…
ერთი ბიჭი გამოჩნდა.. მაღალი, შესანიშნავი შესახედაობის, თბილი, მოსიყვარულე და რაც ყველაზე მთავარი იყო – თავისუფალი! იმ მამაკაცებისგან განსხვავებით, ვინც წინათ შეერჩიათ ჩემთვის, ეს ყმაწვილი სწავლაში ხელის შეწყობას, სიყვარულსა და სრულ თავისუფლებას მპირდებოდა..
დავთანხმდი! სკოლა დავასრულე, გავთხოვდი, ჩემს საოცნებო პროფესიას ვეუფლებოდი, ბედნიერი ვიყავი, მიუხედავად იმისა, რომ დედამთილი ქორწილის დღიდან მაძახებდა, რატომ არ რჩები ფეხმძიმედ, პრობლემა ხომ არ გაქვსო.. არ ვუსმენდი.. ვცდილობდი იმ თავისუფლებით დავმტკბარიყავი, რომელიც ქორწინების შემდეგ მომეცა და მესწავლა..
ფეხმძიმედ ვიყავი! დედამთილმა მითხრა, ასეთ მდგომარეობაში სწავლას ვერ გააგრძელებო.. ქმარმა დამაიმედა, როგორც კი ბავშვი დაიბადება ყველაფერი ძველებურად იქნებაო..
დაიბადა!
უდიდესი ბედნიერება ყოფილა დედობა! შენი ნაწილის სურნელი… არსება, რომელსაც რამდენიმე თვე მუცლით ატარებდი, შენს მკლავებშია მოქცეული.. ჩემს ქმარს ულოცავდნენ, შენისთანა კაცს პირველი სწორედ ბიჭი უნდა ჰყოლოდაო..
„ჯერ პატარაა, ასე ხომ ვერ დატოვებ!“- მითხრა დედამთილმა, მას შემდეგ რაც სწავლის გაგრძელებაზე დავიწყე საუბარი.. ქმარმა დამაიმედა, ერთი წელი მოიცადე, ჩვენი ბიჭი წამოიზრდება და ყველაფერი ძველებურად იქნებაო..
ერთი წლის გახდა! თურმე, როგორ მალე გადის დრო.. უკვე სიარულს ცდილობდა და რამდენიმე სიტყვასაც ამბობდა..
„ბაღისთვის ცოდოა სამ წლამდე, დედის გარეშე გაზრდა ვის გაუგია!“- მითხრა დედამთილმა, მას შემდეგ, რაც სწავლის გაგრძელებაზე დავიწყე საუბარი.. ქმარმა დამაიმედა, ცოტაც მოიცადე და ყველაფერი ძველებურად იქნებაო..
სახლში წიგნების კითხვით ვირთობდი თავს.. ვკითხულობდი ძლიერ ქალებზე, რომელთაც შეცვალეს სამყარო და ვოცნებობდი, ერთ დღეს მეც მათ მსგავსად შემექმნა დიდი ისტორია..
ფეხმძიმედ ვიყავი! ჩემი ქმარი სიხარულით ცას ეწია, როცა გაიგო, რომ მეორე შვილიც ბიჭი იქნებოდა.. სწავლაზე ხმა აღარ ამოვიღე…
ძალიან გამიჭირდა მეორე ორსულობა.. ერთ ხელში ბავშვი მეჭირა, მეორე ხელით კი, სახლის საქმეებს ვაკეთებდი.. დედამთილი მაიმედებდა, შენს ასაკში რომ ვიყავი ორსული ვუვლიდი დიდ ოჯახსო.. ქამრმა ქალბატონებისთვის შექმნილი გაზეთები მომიტანა საჩუქრად, რომელიც სავსე იყო კულინარიული, თუ საოჯახო რჩევებით.. მითხრა, ის წიგნები, შენ რომ კითხულობ ბავშვს ვნებს. გააჩენ და ყველაფერი ძველებურად იქნებაო..
სისხლდენა დამეწყო! სასწრაფოდ საავადმყოფოში გადამიყვანეს.. ექიმმა თქვა, ნაყოფი უნდა ამოვიყვანოთ, თორემ დედის სიცოცხლეს საფრთხე შეექმნებაო.. თავი გაიგიჟა ჩემმა დედამთილმა.. თქვენც გადაგწვავთ და მასაც, ჩემს ბიჭს თუ ნაადრევად ამოიყვანთო.. ვინ ეკითხებოდა?! აბა, სხვა რა გზა მქონდა?!
თავი არ დაუზოგავთ ექიმებს! ყველანაირად ცდილობდნენ ჩემს გადარჩენას, მაგრამ… ისედაც დაგვაინებით იყო მოსულიო…
“ჯერ ახალგაზრდა ხარ, მეორედ დაოჯახდები და ყველაფერი იმაზე კარგად იქნება, ვიდრე ძველად იყო!“ – დააიმედეს ჩემი ქმარი.
განა ცხოვრება ასეთი მარტივია?! – ერთი ქალი მიდის, მეორე – მოდის. მისი სურვილები, ოცნებები, ტკივილი… ყველაფერი დროებითია.. მაგრამ მე? ჩემი ცხოვრება, ჩემი სხეული, ჩემი აუხდენელი ოცნებები?
ნეტავ, ადრე მივმხვდარიყავი, რომ სამყაროს შეცვლა მხოლოდ სიტყვებით არ ხდება.. რომ ქალებს, რომელთა უფლებების დაცვაზე ვოცნებობდი, ვერ დავეხმარები, თუ პირველ რიგში საკუთარ ცხოვრებას არ მოვუვლი..
მაგრამ ახლა ძალიან გვიანია…
იქნებ, სხვისთვის ჯერ კიდევ არის დრო?!
სიყვარულით,
მედი🌸
