ავტორი: ნინო ირემაშვილი
გიგრძვნიათ მშვიდი ტკივილი, რომელსაც ვერ ივიწყებთ? გისაუბრიათ მასთან სიტყვებს შორის სივრცეებში? ჩაფლულხართ მისი ღიმილის სინაზეში? გილაპარაკიათ ვინმესთან უსიტყვოდ?გიგრძვნიათ უხერხულობა, მაშინ, როცა სათქმელი არაფერია და თანაც ყველაფერი? ყოფილხართ ხალხში, სადაც, თითქოს ყველამ იცის და გრძნობს, თქვენს კავშირს და უხერხულობას? გქონიათ ნაზი და გაურკვეველი ღიმილი, რომელიც არც კი იცით რას გამოხატავს? ღიმილი, რომელიც ინტიმური და შორეულია? მიმზიდველი და მიუწვდომელი, ისევე, როგორც თავად სიყვარული? გინახავთ ასეთი ღიმილი მის სახეზე? იქნებ ეს გრძნობა თქვენია? იქნებ ის ის არის და იყო? იქნებ გაუშვით შანსი? თუ სიყვარულივით მიუწვდომელი იყო, ისევე როგორც ის მიუწვდომელი და გაურკვეველი ღიმილი, რომელიც სიყვარულის საიდუმლოს მალავს? გისაუბრიათ საკუთარ თავთან სულის სიღრმეებში? ან ჩაგიხედავთ მისთვის თვალებში და გაგიღიმიათ ისე, თითქოს ეს ღიმილი სიყვარულის, ლტოლვისა და საიდუმლოების ერთობლიობა ყოფილიყოს?
ასეთი იდუმალი და გაურკვეველი ღიმილია ასახული, რენესანსის ეპოქის, ერთ-ერთ შედევრზე მონა-ლიზას პორტრეტზე.. რომელიც უბრალოდ ხელოვნების ნიმუში კი არ არის, არამედ დროის ჩურჩულია.. ჩურჩული საიდუმლოების, სიყვარულის, და ღიმილი, ღიმილი, რომელმაც მთელი მსოფლიო აალაპარაკა დროსა და სივრცეში..
ღიმილი, რომელმაც, თითქოს იცის, თუ რა არის სიყვარული.. რაღაც იდუმალი, ამოუცნობი, და ეს არის ნიმუში, რომელმაც შეძლო თავისი საიდუმლოებით, ცნობისმოყვარეობა და ინტრიგა დაეტოვებინა საუკუნეების განმავლობაში.. მის თვალებში თითქოს რაღაც ღრმა და აუხსნელი საიდუმლოა, რომელიც და ვინჩიმ შეძლო და ტილოზე გადაიტანა, თვალები, რომელიც, რაღაც საიდუმლოს, ღრმა და მისტიკურს ირეკლავს, მისი სულის გამოძახილს გადმოგვცემს.. ხოლო ღიმილი კი, ჩუმი, ნაზი და დახვეწილი, თითქოს რაღაც ძვირფასს მალავს, ადამიანის ღიმილი, ვისაც ესმის, თუ რა არის სიყვარული..
ნახატის მიღმა, რა თქმა უნდა, რეალური ქალია, რომელიც სტატუსით და სიმდიდრით გამოირჩეოდა და ჰყავდა ქმარი.. ბევრი ვერსია არსებობს, უყვარდათ, თუ არა, ლეონარდოს და ლიზას ერთმანეთი, იყო თუ არა რაიმე, ამ ღიმილის მიღმა? თუმცა ფაქტი ისაა, რომ პორტრეტზე ჩაქსოვილი ემოცია ადამიანურია, რაღაც პიროვნული, სათუთი და იგრძნობა კავშირი მხატვარსა და მის მუზას შორის..
სიყვარული, რომელიც არ გაფურჩქნულა, თუმცა, გრძელდებოდა უთქმელად, და მუდმივად, ისეთივე ნაზი და გამოუთქმელი ქმედებებით, როგორც “მონა ლიზას” ღიმილია..
თითქოს, მის თვალებში არის სინაზე, წყნარი კავშირი, რომელიც ისეთი ღრმა, ინტიმური შეგრძნებაა, თითქოს ლეონარდომ აღბეჭდა არა მხოლოდ მისი მსგავსება, არამედ საკუთარი ლტოლვისა და სურვილის ნაწილი.. ფონიც კი , მშვიდი და სიზმრის მსგავსი, მიგვიყვანს ისეთ ადგილას, სადაც დრო ჩერდება, სადაც სიყვარული – მთელი თავისი გაურკვევლობით არსებობს დროისა და სივრცის მიღმა.. თითქოს ლეონარდო მხოლოდ ქალს კი არ ხატავდა, არამედ იმ სიყვარულსაც, რომელიც მას სურდა, რომ ჰქონოდა.. სიყვარულს, რომელიც ყოველთვის მის ხელთ იყო.. ეს მზერა, რბილი და მცოდნე, თითქოს უფრო გვაახლოვებს, მაგრამ ასევე გვაშორებს..
ეს არის სიყვარულის გულისტკივილი, რომელიც არასოდეს არის ბოლომდე რეალიზებული; ემოციების, რომლებიც დაფარულია და შეუძლებელია გამოხატვა.. ეს ისეთი სიყვარულია, რომელიც მშვიდად გტკივა, როგორც მოგონება, რომელსაც ვერასოდეს დაივიწყებ, მაგრამ ის, რომელსაც ბოლომდე ვერასდროს ფლობ..
გახსოვდეთ ეს შედევრი არის სასიყვარულო წერილი, რომელიც ლეონარდომ მისწერა სამყაროს, თავად სიყვარულის იდეას – წარმავალი, გაუგებარი, მაგრამ სამუდამოდ ლამაზი.. ეს არის სიყვარული, რომელიც არსებობს მშვიდ მომენტებში, სიტყვებს შორის სივრცეებში, ღიმილის სინაზეში.. რომელიც მალავს ათასნაირ სევდას და სამუდამოდ იცხოვრებს ხელოვნების დუმილის ხაფანგში.
ასე რომ, როცა მას უყურებ, იცოდე, რომ მხოლოდ ქალს არ უყურებ.. თქვენ ხედავთ ემოციას იმდენად სუფთას, იმდენად ღრმას, რომ ის აღემატება ყველაფერს, რაც ჩვენ ვიცით სიყვარულის შესახებ.. ის არის სიყვარული, მთელი თავისი სირთულეებითა და წინააღმდეგობებით, სამუდამოდ შენახული ერთ, მარადიულ მომენტში..
და თქვენ დაგირღვევიათ დრო და სივრცე? გისაუბრიათ მასთან სიტყვებს შორის სივრცეებში? ჩაფლულხართ მისი ღიმილის სინაზეში? გიგრძვნიათ მისი სული, ისე ღრმად და სუფთად, რომ სიყვარული გეწოდებინათ? შეგინახავთ მომენტი მარადიულად?
სიყვარულით,
ნინო🌸
