Van Gogh – შეყვარებული სული..

ავტორი: ნინო ირემაშვილი

გიგრძვნია, რომ შენი გული იმდენად მყიფეა, სამყაროს ვერ გაუძლებს?
გიფიქრია, რომ რაღაც, ერთი ხელის გაწვდენაზეა, ძალიან ახლოს და მაინც მიუწვდომელი და შორეულია?
ცხოვრების წრებრუნვას დაუხვევია შენთვის თავბრუ?
ნაცნობია დაუცველობის და მარტოობის გრძნობა?
ამ მარტოობაში, ნუგეში თუ გიპოვიათ?

დაკვირვებიხართ, რომ რაღაც მძიმე და ძლიერი, მიუწვდომელი შობს თქვენში გენიალურს?
და, თუ მიენდობით თქვენს თავს, თუ ჩაუღრმავდებით, შეძლებთ იმედგაცრუების მიღმა საკუთარი “მე” გამოავლინოთ? საკუთარი ემოციები?

მიგიციათ საკუთარი თავისთვის შანსი, გეღიარებინათ ყველაზე ბნელი “მე”? მიგიღიათ საკუთარი თავი? იქნებ თქვენში რაიმე განსაკუთრებული იმალება?

დაკვირვებიხართ, რომ საკუთარი სისუსტეების, სიძნელეების და უდიდესი ტკივილის გააზრების და თვალის გასწორების შემდეგ იბადება უკვდავება?

სიყვარულს მხოლოდ ნათელი ფერები როდი მოაქვს.. იგი უდუდეს სიბნელეს, იმედგაცრუებასა და ტკივილსაც მალავს.. ეს დიდი და თავბრუდამხვევი ემოცია კი, თავის თავში სამყაროს უდიდეს სიყვარულსა და შემოქმედითობას წარმნოშობს..

სული, რომელსაც ძალიან ღრმად უყვარდა, შეიძლება ითქვას ვინსენტ ვან გოგზე..

მისი ცხოვრება იყო ჩუმი კივილი, სიყვარულის გამოუთქმელი ტირილი, რომელიც ეხმიანებოდა მისი სულის სიღრმეებს.. ის არ იყო ადამიანი, რომელიც ხმამაღლა ლაპარაკობდა თავის ემოციებზე.. მან ისინი ტილოზე გადმოიტანა – ტილოები კი, მისი გულის ამბავს ყვებოდნენ.. მისი ნახატები არ იყო მხოლოდ სურათები; ისინი იყო მისი არსების ფრაგმენტები, რომლებიც მსოფლიოს დასანახად იყო გაშიშვლებული..

კაშკაშა ყვითელის ყოველი შტრიხის მიღმა, ყოველი მბრუნავი ღამის ცის მიღმა, იდგა მღელვარე გული – გული, რომელსაც ძალიან უყვარდა, გული, რომელიც ზედმეტად მყიფე იყო, რომ გაეძლო სამყაროს სიმძიმესთვის.. ვინსენტს სურდა ისეთი სიყვარული, რომელიც მის მთლიან სირთულეს, ემოციას გაუგებდა და შეუვსებდა სიცარიელეს..

მისი სიყვარული ადვილი არ იყო.. ეს იყო ღრმა, დამღლელი სიყვარული, რომელსაც ვერასოდეს დაარქმევდა სახელს.. მან ერთხელ მისწერა ძმას თეოს, რომელიც ერთადერთი მუდმივი თანამგზავრი და მეგობარი იყო მის ცხოვრებაში:

“მე დამარცხებული ვარ სიყვარულში. თითქოს ჩემს ირგვლივ სამყარო უბრალოდ ვერ აბრუნებს ჩემს სიყვარულს.”

მთელი თავისი ცხოვრება იგი ეძებდა მეგზურს, მაგრამ მის ცხოვრებაში ხანგრძლივად არავინ ყოფილა.. იყო ერთი ადამიანი, რომელიც სიყვარულზე მეტად მისი იდეალი იყო, გაიდიალებული ვერსია, მისდამი სიყვარული იყო ვნებიანი, ინტენსიური, მაგრამ იგი ვერ იღებდა იმ სისავსეს, რაც მის სულს სჭირდებოდა.. სწორედ ამიტომ, ვან გოგი ცდილობდა თავის ნახატებში გადმოეტანა ის სასოწარკვეთა, რასაც გრძნობდა.

მისი შედევრი, *ვარსკვლავური ღამე*, გამოხატავს მისი ემოციების არეულობის სიღრმეს – მბრუნავ, მოუსვენარ ცას, რომელიც ასახავს მისი შინაგანი სამყაროს ტურბულენტობას.. კაშკაშა და დაუმორჩილებელი ვარსკვლავები, უხმობენ მას ღამის სიღრმიდან, მაგრამ ისინი ყოველთვის მიუწვდომელნი არიან, ისევე როგორც ის სიყვარული, რომელსაც ვინსენტი ასე უიმედოდ დაეძებდა..

მისი ფუნჯის მოსმები, ისევე როგორც ფიქრები, სავსეა ლტოლვით.. არის რაღაც ღრმად სამწუხარო იმაში, თუ როგორ ტრიალებს ვარსკვლავები, როგორ ქმნის ილუზიას, რომ ისინი ერთი ხელის გაწვდენაზეა, და როდესაც იფიქრებ, რომ მიწვდი, სწორედ მაშინ იაზრებ მის მიუწვდომლობას.. მას სურდა ისეთი სიყვარული, რომელიც ასაზრდოებდა მის სულს, ისეთი კავშირი, რომელიც შეახსენებდა მას, რომ მარტო არ იყო.. ის ხშირად გრძნობდა თავს მსოფლიოდან გარიყულად, თითქოს იგი არასდროს ეკუთვნოდა ამ სამყაროს.. მან დაწერა:

“მინდა ვიყო სამყაროს ნაწილი, მივეკუთვნო, მაგრამ არ ვიცი როგორ. ვგრძნობ, რომ ყოველთვის გარედან ვიყურები.”

სწორედ მაშინ, როდესაც მან გაიაზრა თავისი ტკივილი, მაშინ შექმნა უკვდავება.. 
ადამიანური კავშირის არარსებობის გამო, მისი ნახატები მისი სულის ენად იქცა.. ცოცხალი მზესუმზირები, რომელიც თითქოს სიცოცხლით ელვარებს, ასახავს იმ სიყვარულს, რომელიც სურდა ეგრძნო საკუთარ თავში..

ვინსენტ ვან გოგის ცხოვრება, მრავალი თვალსაზრისით იყო ტრაგიკული, და ფუნჯის ყოველი მოსმა, მისთვის შვების მიმცემი იყო.. მისი ხელოვნება – სულიდან დაბადებული..
*საძინებელი* თავისი მშვიდი სიმარტივით არის ნახატი, რომელიც ავლენს მისი მარტოობის სიღრმეს – ცარიელი ოთახი, რომელიც ერთდროულად მშვიდიც არის და შემაშფოთებელიც, თითქოს ელოდება ვინმეს, რომ შეავსოს იგი..

და მაშინ როდესაც სიცარიელე დაისადგურებს, მაშინ როდესაც სულში ტკივილია, მაშინ როდესაც საკუთარ თავში აღმოაჩენ ძალას, რომ თვალი გაუსწორო სულის ტკივილს.. ღრმად ჩაიხედე, იქნებ ტკივილის მიღმა უკვდავება შენშიც იმალება? იქნებ, შენი სიყვარულის ან სიყვარულის სურვილის მიღმა რაღაც ძალაა?

და გიგრძვნია, რომ რაღაც ძალიან ხელშესახები სამუდამოდ მიუწვდომელია? იქნებ შენც გქონია სურვილი, რომ სამყაროს ნაწილი იყო? და გქონია მომენტი, როდესაც სამყარო გარედან დაგინახავს?

იქნებ შენშიც არის უკვდავება?

სიყვარულით,
ნინო 🌸