ავტორი: თამარ ყაზაიშვილი
შაბათი დილა, ყველაზე სასიამოვნო დილაა.. ვიცი, მომდევნო დღესაც მაქვს დილის გამოძინების შანსი, რაც ასე მაკლია.. ვიცი, შაბათს მთელ დღეს საკუთარ თავს დავუთმობ, ბილის ფონზე ვისაუზმებ, ნირვანას ენერგიასთან ერთად სახლს დავალაგებ, ქუინის მუსიკალურ ზღაპართან ერთად ვიბანავებ, ბევრ ტკბილეულს მივირთმევ, დედას წავეჭორავები ტელეფონით და მერე საყვარელ სერიალს ჩავუჯდები, თუ ფიქრები თავს დამანებებენ, ან უფლებას მივცემ მათ, რომ დამანებონ..
ამჯერად წერა გადავწყვიტე, სიჩუმის ფონზე.. ფინჯანი ყავა, დიდ ფილა შოკოლადთან ერთად, მარცხნივ მიდევს და ვწევარ სამზარეულოს მწვანე ტახტზე.. აქ ყველა ნივთი მოგონებებითაა სავსე.. შენ ამას ყველაზე კარგად გაიგებ…
როცა წახვედი და მარტო დავრჩი, მახსოვს, ბედნიერი ვიყავი.. კარი მოვხურე, სამზარეულოში შევბრუნდი, მილაგება დავიწყე და საკუთარი თავი იდიოტურ ღიმილში გამოვიჭირე..
ვიღიმოდი და საერთოდ არ მახსოვს რა გავაკეთე იქ, გონება გასული დღის წუთებს მიმეორებდა..
ტელევიზორი, მწვანე ტახტი, თბილი შუქები, ჩაკიდებული ხელები, თმიდან შამპუნის სურნელი, სიგარეტის კვამლი, ლოყაზე წვერის სიუხეშე, სიცილი, ჩახუტება… მახსოვს, როგორი ბედნიერი წახვედი შენც, კმაყოფილი, გიხაროდა, რა კარგად გავატარეთ დრო ერთადო… თურმე ბედნიერება ყველაზე საშიშია..
მის მერე აღარც მინახიხარ..
აღარც ხმა გამიგონია, აღარც შეგხებივარ..
თუმცა, არ მიტირია..
როცა ბედნიერებას ვკარგავ და არ ვტირი, ეს ცალკე დიდ საშიშროებას ნიშნავს ჩემთვის, რადგან მე სულ ვტირი, ბედნიერიც და უბედურიც, ჰოდა, რა მჭირს ახლა?!
გამახსენდა, რომ საკუთარი თავი მიყვარს!
გამასენდა, რომ ვიმსახურებ ვიღიმოდე! მიხაროდეს.. ვიმსახურებ სიმშვიდეს, დასვენებას, ცეკვასა და სიმღერას.. ვიმსახურებ ჩახუტებას, გვერდში დგომასა და მხარდაჭერას.. იმას, რასაც მე ასე გულწრფელად გაძლევდი და მზად ვიყავი ჩემი სიცოცხლის ბოლომდე მომეცა..
გამახსენდა, როგორ შემეძლო შენთვის ბოლო ლუკმის შენახვა!
ბოლო თეთრის შენს საჩუქარში დახარჯვა.. ბოლო თავისუფალი წამის შენთან ერთად გატარება.. როგორ ვტიროდი შენი მონატრებით, როგორ შემეძლო შენი გაგება, პატიება და როგორ ვაკეთებდი ამას მხოლოდ ჩვენთვის, უბრალოდ შენი ჩემს ცხოვრებაში ყოფნისთვის..
გამახსენდა, როგორ ვიბრძოდი ჩემებურად, რომ მე მყოლოდი და მე – შენ!
მერე უცებ გამახსენდა, რომ შენ იმაზე მეტად გჭირდებოდი, ვიდრე მე – შენ.
შენ გჭირდებოდა ჩემი მორალური დახმარება, ჩემი გაგება, მოსმენა, თავზე ხელის გადასმა და გამახსენდა, უბრალოდ, როგორ შეეძლო ერთ ჩახუტებას შენთვის სიმშვიდის მოტანა..
გამახსენდა, რომ გჭირდებოდი და ამისთვის ჩემს საჭიროებებზე ვხუჭავდი თვალს..
თავს ვაიმედებდი, რომ შენ, უბრალოდ შენ, ხარ საკმარისი.. ასეცაა, როცა ასე ძლიერ გიყვარს, ასე ძლიერ შეეჩვიე, ასე ძლიერ იცნობ და გიცნობს, მაგრამ ურთიერთობა, ორმხირივია! ყველაფერს აქვს დასაწყისი და დასასრული..
ყველაფერს აქვს ლიმიტი!
მოკვდავები ვართ და არავის გვინდა ცხოვრების უხალისოდ გატარება, როცა ბედნიერი შეგიძლია იყო!
გამახსენდა, რომ ასე დიდი ხანია ვიქცევი, სიყვარულით, სიყვარულისთვის და ასე გავაგრძელებდი, თუ მცდელობასა და გამოსწორებას დავინახავდი, თუმცა გამახსენდა, რომ არ დასრულდა, არ გამოსწორდა..
გამახსენდა, რომ დიდი ხანია გაგების, მოთმენისა და გვერდით დგომის რეჟიმში ვარ, ცალმხრივად.. გამახსენდა, როგორ მარტო ვუმკლავდები ყველაფერს და საკუთარ თავში ძალას იმით ვპოულობ, რომ შენ მყავხარ და შენთვის, ჩვენთვის ძლიერი უნდა ვყოფილიყავი, თუმცა, მერე გამახსენდა, რომ მე არ ვიყავი საკმარისი შენთვის, სხვანაირად რომ ყოფილიყო იმავეს შეძლებდი, რასაც მე..
ვიცი, ვიცი, ყველა ადამიანი სხვანაირია, სხვანაირად შეუძლიათ გრძნობის აღქმა, მისთვის მოქმედება და გამოხატვა, თუმცა არავის და არასდროს მივცემ უფლებას ჩემი წარმოდგენა სიყვარულის ძალაზე წამიბილწონს!
ზუსტად ყველა განსხვავების მიხუედავად, სიყვარული რომ ერთნაირად გვადენინებს შეცდომებს, სიგიჟეებს, გვაღწევინებს წარმატებას, თუ სხვას რომ გვაკეთებინებს, ესაა მისი საოცრებაც და სარკასტულობაც ერთი მხრივ..
დაიმახსოვრეთ, სწორი ადამიანისთვის მხოლოდ შენი არსებობაც საკმარისია!
სწორად მოქმედებისთვის მხოლოდ სიყვარულიც საკმარისია!
ძალას სწორედ ადამიანი და მისი სიყვარული გაპოვნინებს, უბრალოდ, უნდა იფხიზლო, იღვიძო და გრძნობას უფლება მისცე გაგაბედნიეროს!
სწორი ადამიანი არასდროს გეტყვის, რომ სხვა მოძებნო!
„თუ გიყვარს გაუშვი“ თქვა სუსტმა და დააჯერა სუსტებს!
მე სისუსტეს არ ვირჩევ, არასდროს შემყვარებია სუსტი, ამას არ დავიჯერებ და ახლაც გვერდითაც ძლიერი ადამიანი მჭირდება, მინდა!
სიყვარულით, სიყვარულისთვის,
თამარა! 🌸
