ავტორი: თამარა ყაზაიშვილი
მოდით, ყველამ ერთად ის ღამე გავიხსენოთ, მეორე დილას სკოლის პირველი დღე რომ თენდება.. ამ დროს სკამზე, საგულდაგულოდ დაუთოვებული, ახალი ტანსაცმელი რომ არის გადაფენილი, დედამ ან ბებიამ რომ გაგვიმზადა.. რამდენჯერმე რომ მოვირგეთ საყიდლებიდან სახლში მოსულებმა და სამზარეულოში, პატარა ჩვენება რომ მოვაწყვეთ.. დაძინების დრო რომ მოდის და იმ სიხარულით ვიძინებთ, ხვალ ახალი ტანსაცმლით სკოლაში მიდიხართ.. თუ გაგიმართლა, მეორე დღესაც რაღაც ახალი გეცმევა… სანამ არ გაცვთება, ახლის სიხარული რომ გვაქვს!
დილით ადრე გაღვიძება ყველაზე მეტად რომ გვეზიზღებოდა, მაშინ, სკოლაში წასასვლელად.. თავს ძლივს რომ ვწევდით ბალიშიდან, საწოლის სითბო რომ გვიჭერდა და ცივი ტანსაცმლის ჩაცმა რომ გვეზარებოდა, ზამთარში გასაკუთრებით, გურიაში, ფეჩთან მიყუჟული ვიცვამდი და სანამ საწოლიდან ავდგებოდი, ამ პროცესს წარმოვიდგენდი, რაც ადგომას უფრო ტრავმულს ხდიდა..
აი, ექსკურსიის დღე თუ მოდიოდა, წინა ღამეს აღტაცებისგან ჯერ ვერც ვიძინებდი და მერე უპრობლემოდ ვიღვიძებდი, ვდგებოდი დილის 5-ზე, ზოგჯერ შუაღამისასაც წავსულვართ… აი, ის მეორე დღე, რაღაც კარგი რომ გელოდება და ამის გამო წინა ღამეს რომ ვერ იძინებ, დილას რომ არასტანდარტულად სხარტად და ბედნიერად, უპრობლემოდ რომ იღვიძებ..
კარგი ამბისთვის, სასიხარულოსთვის, საყვარელ ადამაინებთან დროის გატარებისთვის ისიც რომ არ გვეზარება, რასაც როგორც წესი, ვერ ვიტანთ.
გავიხსენოთ სანუკვარი მომენტი, სკოლიდან, სამსახურიდან, უნივერსიტეტიდან ფეხაჩქარებით, ოდნავ ხტუნვა – ხტუნვით რომ ვბრუნდებით.. სახლში რომ მიგვეჩქარება მაცივარში დატოვებულ გემრიელობაზე ფიქრით, ერთი სული რომ გაქვს შეჭამო.. მაგის გამო რომ გიხარია სახლში მისვლა.. მსუნაგობაა, თუმცა ცოტა რამ შეედრება ამ გრძნობას, თუმცა მაცივარს რომ გამოაღებ და შეიძლება არ დაგხვდეს, ვიღაცამ შეგიჭამა, ან განზრახ, ან სულ არ იცოდა შენთვის რომ ინახავდი.. ხშირად ამას და-ძმები გვიკეთებენ ხოლმე.. იხსენებთ იმ წამიერ ბრაზს ასეთ მომენტში რომ დაგეუფლებათ ხოლმე?! ჩხუბსაც კი ვიწყებთ, ხასიათიც კი გვიფუჭდება, მე მათი მისამართით უშვერი სიტყვებიც მისვრია, ჩემს შენახულ ნაყინს რომ შემიჭამდნენ მაცივრიდან, მიტირია კიდეც, მაგრამ მერე ერთად გვითამაშია…
თითქოს ამას ჰგავს სიყვარულიც და საყვარელი ადამიანის ყოლაც!
როცა ახალია, აღტაცებას იწვევს, გაბედნიერებს, მოუთმენლად ელოდები მის ნახვას, შეხვედრას, დროის მასთან გატარებას.. სიყვარული სადაცაა, იქ ხომ დაკარგვაცაა, კამათი, ჩხუბი, წყენა და ამის გამო ერთმანეთისთვის გულსატკენი სიტყვების სროლაც კი გაგვიმართლებია.. ალბათ.. ბოლოს კი ისევ ის სიყვარული რომ გარიგებთ! ის სიყვარული რომ გაძლებინეთ მოსმენას, გაგებას, მოთმენას, გააზრებასა და ისევ ერთად „თამაშის“ საშუალებას..
ურთიერთობაში, რომელშიც არც კამათია, არც წყენა მგონია, რომ სიყვარული არ არის.. ოღონდ, ტოქსიკურობაში არ აურიოთ! უმნიშვნელო ადამიანებისგან რამე გვწყინს? ვინც, არ გვიყვარს, არ არიან ღირებულნი.. მათგან რაიმეს ველოდებით? მათ ქცევასა, თუ სიტყვას ჩვენზე გავლენა აქვს? ძირითადად – არა, და არც უნდა ჰქონდეს.. ამიტომაა, რომ მშობლები და შვილები, და-ძმები, შეყვარებულები, პარნიორები კამათობენ ხოლმე და ყველაზე მეტადაც მათგან გვწყინს და გვტკივა.. სიყვარული ჰარმონია და ჰაერში სიფარფატეაო, თუმცა, რეალისტები ვიყოთ და ჩვენს ადამიანურ ემოციებს, მოთხოვნილებებსა და საჭიროებებს ნუ დავივიწყებთ!
ყველაფერი ცვდება, ძველდება, ფერს კარგავს.. თუკი სკოლის ახალ სამოსს კარგად არ გავუფრთხილდებით, შესაძლოა იმდღესვე გაიხეს, შესაძლოა კარგადაც მოუარო, მაგრამ დრომ თავისი ქნას.. იცით, რატომ შვება დრო ამდენ რამეს, იმიტომ რომ ასეთია ბუნების წესი, რომ უნდა გავიზაროთ, შევიცვალოთ, კანი დაბერდეს, ქურთუკი გაცვდეს, მაგრამ სიყვარული? ასე ცვდება სიყვარულიც? არა!
სიყვარული არ ცვდება! ადამიანები ვიღლებით.. ცხოვრება, გარე ფაქტორები, პრობლემები გვღლის.. ხან საკუთარი თავი, ფიქრები და ათასი რამ, ან უბრალოდ ვიცვლებით.. მერე ზუსტად ეს ახდენს სიყვარულზეც გავლენას.. ახლა იფიქრებთ, თუ ჭეშმარიტია ვერაფერი შეძლებს მასზე ზემოქმედებასო, მაგრამ, გიმეორებთ, რეალისტები ვიყოთ!
სიყვარული უკვდავია, ცოცხალია მარადიულად! და ცოცხალ არსებებსაც, ამის ცოდნა გვაცოცხლებს ზუსტად!
განა გარდაცვლილ პოეტებს, მომღერლებს, მსახიოებებს, გარდაცვლილ უბრალოდ საყვარელ ადამაინებს, რატომ მოვიგონებდით, როგორ იცოცხლებდა მათი სახელები სამუდამოდ, რომ არ გვიყვარდეს ისინი და შესაბამისად, პატივს არ ვცემდეთ მათ შემოქმედებასა, თუ თავად პიროვნებას? ვერანაირად! ამიტომაა ყველაფერი უკვდავი რაშიც სიყვარულია.. თუნდაც, როგორც ბარათაშვილის გვარი.. თუმცა ისიც ცვეთადია, და ამას დრო აკეთებს.. საქმე ისაა, რამდენს გაუძლებს, რამდენ წამს, წუთს, თვესა თუ წელს..
სიყვარული გაცვდება თუ არა, ჩვენზეა დამოკიდებული.. თუ არ მოვუვლით მალე გაცვდება, და გაცვეთაში მის დაკარგვასა და გაქრობას არ ვგულისხმობ..
ძველი ნივთები არ გიყვართ? ან ნუთუ ძველს უფრო დიდი ფასი არ აქვს?
აი, როგორც სკოლის პირველი დღის ტანსაცმელი ძველდება და იმავე ემოციას – აღტაცებას აღარ იწვევს თვეების შემდეგ, იმას ხომ არ ნიშნავს, რომ კონკრეტული შარვალი აღარ მოგვწონს და აღარ ვიცვამთ? სიყვარულითაც ესე გვიყვარს წლების შემდეგ, უბრალოდ აღტაცება ნელდება და ეს უსიყვარულობას სულაც არ ნიშნავს, უბრალოდ ცხოვრება და მისი ბუნებრივი, დაუწერელი კანონებია..
ასე რომ, თუ კი იფიქრებთ, რომ თქვენი პარტნირი იმდენად მოსიყვარულე აღარაა, ან ადრე რაღაცას აკეთებდა და ახალა აღარ, ან ადრე უფრო ყურადღებიანი გეჩვენებოდათ და ახლა შეიცვალა, არ ნიშნავს, რომ აღარ უყვარხართ. (თუმცა, ქცევა და სიტყვა მაინც დასაკვირვებელია, ცალსახად ნუ დამიჯერებთ, ცვლილებებს ბევრი ახსნა და მიზეზი შეიძლება ჰქონდეს). მე რასაც ვგულისხმობ ბოლო ფრაზებში ზუსად ამოიცნობთ..
აღტაცება წლების ურთიერთობებში ნელდება, არის მშრალი დღეებიც, თუმცა სულ შეგიძლიათ დაასველოთ! მთავარია სიყვარული იყოს და იქ აღტკინების განელება ვერაფერს დაგაკლებთ, რადგან უფრო მნიშვნელოვანი – გაგების, შეცნობის, ურთიერთპატივისცემისა და ღრმა საკითხების ჯერი დგება, ახალი უფრო ძლიერი პერიოდი იწყება! პერიოდი აღტაცების დაბრუნების ყოველდღიური მცდელობისა, რაც არსებულ სიყვარულს უფრო ძლიერს ხდის!
სიყვარულით, სიყვარულისთვის!
თამარა🌸
